ေျပာင္းလဲျခင္း

ဘဝဆိုတာ ရွည္လွ်ားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚက လွည္းေလးတစ္စင္း လိုပါပဲ...။လွည္းယဥ္ေလးတစ္စင္းလုိ လွပေနမွာမဟုတ္ေပမယ့္ လွည္းေလးတစ္စင္းလိုပဲ တျဖည္းျဖည္းျခင္းနဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ သြားေနရမွာကေတာ့
မလြဲပါဘူး...။လူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း နာရီေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မရနိုင္သလို ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ခ်န္ရစ္ခဲ့ရမွာပါ...။အျဖဴစင္ဆံုး ၊အရိုးသားဆံုး ၊ဘာကိုမွမသိနားမလည္ဘဲနဲ႔လူ႔ေလာက ၾကီးထဲကိုေရာက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အဆံုးသတ္ေတြကေတာ့ ျခားနားျခင္းေတြမွာဆိုက္ေရာက္ေနၾကတယ္...။ မိသားစုအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသြယ္သြယ္ ၊ ရွင္သန္ျခင္းမ်ိဳးစံုမွာ ဘဝကို ပံုစံအေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနၾကတယ္...။ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝေတြကိုတမ္းတရင္းနဲ႔ပဲ လက္ရွိအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနရတာပါပဲ...။အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ကေလးဘဝကလို ေပ်ာ္ရြင္မွႈေတြက ခုခ်ိန္မွာကြယ္ေပ်ာက္ေနတာၾကာခဲ့ျပီေလ...။ဘဝအေမာမွာေမ်ာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုး ကိုယ့္ပဲ့ကိုယ္ထိန္း ေနရတယ္ ...။ဒီလို ရွည္လွ်ားတဲ့ဘဝခရီးလမ္းကိုေလွ်ာက္တဲ့ခါမွာ ေလာဘေတြ ၊ေဒါသေတြ ၊ မာန္မာနေတြ ၊အျပည္႔နဲ႔ခ်ီတက္လာၾကတယ္...။မျပည့္ေသးတဲ့ အိုးေတြကျပည့္လာဖို႔ တြက္ရုန္းကန္ေနၾကတယ္...။ျပည့္တဲ့အိုးေတြက လ်ွံက်လာတဲ့ထိလိုခ်င္ၾကတယ္ ...။ ေရာင့္ရဲနိုင္မွႈေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကတယ္ ...။ ေလာဘေတြကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေတြေပးျပီး အတၱကို ေရွ႔တန္းတင္ေပးထားၾကတယ္...။ပြင့္လင္းရိုးသားမွႈဆိုတာ ရွာမေတြ႔နိုင္ေတာ့တဲ့ ေရွ႔ေဟာင္းပစၥည္းတခုလိုပါပဲ...။ဟန္ေဆာင္မွႈေတြေအာက္မွာ ပြင့္လင္းမွႈေတြက ဦးညြတ္ေနၾကရတယ္ ...။ကိုယ္လိုတာရဖို႔တြက္ဆို ဘာကိုမွမစာနာ ၊မေထာက္ထားၾကေတာ့ဘူး ။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္းေတြကို သေဘာထားျဖဴစင္မွႈေတြနဲ႔မလႊမ္းမိုးနို္င္ေတာ့ဘူး...။ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲလို႔ ျပန္ေမးရေလာက္ေအာင္ အလွမ္းေဝးတဲ့စကားစုတခုျဖစ္ေနျပီ...။ အရာရာတိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ဝင္စီးဆင္းသြားကုန္ၾကျပီ ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ ျငင္းမရနိုင္တဲ့ အမွန္တရားတခုပါပဲဗ်ာ.....။