ဥပကၡာ လူသား

မိုးမျမင္ ေလမျမင္
ဂုဏ္သေရ ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ယဇ္ပုလႅင္ထက္မွာ
ႏွလံုးသားတစ္ခု မိန္႔မိန္႔ၾကီးထိုင္လို႔
ဦးေႏွာက္က ဆံုးျဖတ္တာေတြ
မႈိင္ေတြကာ ယဇ္မူးေနဆဲ....

ေျမြေဟာက္လို လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔
မ်က္ႏွာ မမ်ားနဲ႔...
မာယာေတြ အာ, ပလာေတြ
လာမႏြယ္နဲ႔...
မုသားဆို ငါမယံုဘူး
အမွန္တရားကို ဆိုတတ္သူ...
အမွားဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔ မကင္းတာမို႔
ခြင္႔လႊတ္ျမဲ...ခြင္႔လႊတ္ဆဲ....ခြင္႔လႊတ္လ်က္ပါပဲ...

ရာသီေတြ အလီလီ ေျပာင္းခဲ႔ေပမယ့္
ေပါင္းစပ္လို႔ မရတဲ့ မင္း နဲ႔ ငါ
ခ်စ္ျခင္းမဲ့တဲ့ ဥပကၡာနဲ႔
ငါ့ရင္မွာ နာက်ဥ္းလည္းဘဲ
ထာ၀ရ မင္းကို ခ်စ္ျမဲပါပဲ.....

လူေပါင္းမွားတဲ့ မင္း
အေတြးေတြ ေခါင္းပါးျပီး
ခ်စ္ေမတၱာေတြ ဆိတ္သုန္းခဲ့ရတယ္..
အာ ဃာတေတြ မလိုမုန္းထားမႈေတြနဲ႔
အမုန္းတရားေတြ အတၱ လို ျဖစ္ေနခဲ႔.....

ျငိမ္းခ်မ္း သံစဥ္တစ္ခု
ရာဇ၀င္ တစ္ခုျဖစ္ေအာင္
စာတင္ကာ ထုဆစ္လို႔
ႏုမ်စ္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔
ေဟာင္းညစ္တဲ႔ အေဆြးေတြကို
မိစၧာေတြလို ဗိန္းေမာင္းတီးလို႔
ေမာင္းထုတ္ပစ္သင့္ျပီ ....

ငါ့ ဆႏၵ အရ ေျပာရရင္
" ဘူး "ဆို " ဖရံု " မသီးတတ္ဘူး
အမွား ကို အမွန္
အမွန္ ကို အမွား
ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြနဲ႔
မွ်တေနတဲ့ ဘ၀
ေတြေ၀ေနရင္ ငါပဲ ခံရေတာ့မွာေပါ့....

တကယ္လို႔ ......
ငါသာ ေကာင္းကင္ၾကီး က
ေနမင္းၾကီး တစ္စင္းလို စြမ္းအားေတြသာ ရွိခဲ႔ရင္
မင္းအေပၚမွာ ေအးျမတဲ့ လ ရဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ိဳးကို
ငါ ေပးလိုက္ခ်င္ရဲ့.........

ေနညိဳညိဳ တိမ္အိုခ်ိန္မွာ
အေရွ႔ ဘက္ မိုးကုတ္စက္၀န္းဆီက
ၾကိဳးၾကာငွက္ ရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့
အေတာင္ပံ ခတ္သံေတြဟာ
ငါ့ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို
ခြန္အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္.....

ဒါေပမယ့္....
ဥပကၡာ ျပဳခံရတဲ့
လူသားတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့
ေလာကၾကီး ရဲ့ အလွ သစၥာ တရားေတြဟာ
မႈန္ရီ ေ၀၀ါး ဆဲပါပဲ.....။ ။